door Lidia van Engeland
De familie Hoover uit de film Little miss sunshine overrompelt. Ze maken met elkaar net zoveel herrie als hun knalgele Volkswagenbus. Daarin zijn ze op weg naar California waar dochter Olive van tien mee mag doen aan een schoonheidswedstrijd. Haar enthousiasme is groter dan haar schoonheid, en opa is haar grote fan. Opa is ver in de tachtig en een man van sex, drugs en rock en roll. Zijn zoon, Olive’s vader, is het tegenovergestelde. Hij heeft het geheim van succes ontdekt en wil als goeroe veel geld gaan verdienen. Dwayne, de oudere broer van Olive, horen we niet want hij heeft een zwijggelofte afgelegd om zijn besluit om testplioot te worden kracht bij te zetten.
Onderweg gaat de bus stuk en zo ook de droom van Dwayne die per ongeluk ontdekt dat hij kleurenblind is. Met vader gaat het ook niet goed want zijn agent krijgt het concept niet verkocht. En opa overlijdt ’s nachts aan een overdosis. Familie Hoover zit vast in een ziekenhuis en moet de formele zaken afhandelen. Maar daar is helemaal geen tijd voor want de schoonheidswedstrijd wacht op Olive!
Vader lost dit probleem op hilarische wijze op. Zijn carriere mag dan mislukt zijn, hij gaat voor de hartewens van zijn dochter en wordt daarmee de succesvolste vader van de wereld. De reis naar California wordt vervolgd. Eén voor één komt ieder gezinslid voor een persoonlijke keuze te staan. Ze leveren allemaal hun eigen strijd en maken allemaal een keuze vanuit hun hart en vanuit liefde voor hun dochter en zusje. Wie heeft het dan nog over succesvol zijn?
Uiteindelijk speel je allemaal je eigen wedstrijd en blijkt succes in maatschappelijke termen maar beperkt houdbaar te zijn. Olive wint de schoonheidswedstrijd niet, vader Hoover heeft geen werk en Dwayne zal nooit testpiloot worden maar ze gaan voor zichzelf en elkaar. Succesvol is degene die met Dwayne kan zeggen: “Als ik wil vliegen, dan vind ik wel een manier om te vliegen.”
Little miss sunshine – Jonathan Dayton/ Valerie Faris – 2006
In het Career Story Interview geef je zelf woorden aan wat jij succes vindt. Oftewel: wat maakt jou gelukkig. Dat is onderdeel van je geluksformule.
Het doet me denken aan de kleur en levendigheid die vaak tijdens een coaching gesprek ontstaat. Soms denkt een client dat hij of zij gewoon een beetje een grijze muis is. Dat hij of zij een hele gewone jeugd gehad heeft en een doorsnee kind was. Hij is dan wel begonnen aan een coaching traject, want gelooft maar half dat het hem echt verder brengt. Hopen doet hij wel. En dan gebeurt het ergens in het gesprek………
